Cartier – Declaration L’Eau, czyli pełną gębą Declaration na lato…

No i nastało lato… gwałtowny skok temperatury z ~10 na 26 stopni, poza szokiem termicznym i obcym jak dotąd zjawiskiem pocenia się – spowodował też dynamiczny wzrost cen napojów chłodzących w sklepach… a ponadto wymógł pilne zrewidowanie zasobów mojej półki z perfumami… doliczyłem się 16 flakonów na okoliczność gwałtownego nastania ciepłej pory roku (na ponad 80 ogólnie chomikowanych) – czyli generalnie nie mam co na siebie włożyć… ;) na nowego Eau Tres Fraiche od Hermesa muszę jeszcze dociułać – a na dnie flakonu z ukochanym Roadsterem, ostały się ostatnie mililitry…

Ale nie ma tego złego, bo właśnie trzymam w łapkach świeżutką próbkę Cartier Declaration L’Eau, którego nazwa i kojarzący się z morską bryzą kolor, dotarł do mnie w ten piątek… na wstępie pragnę uspokoić wszystkich, którym błękitny kolor flakonu nieodmiennie kojarzy się z morską bryzą – albowiem L’Eau nie ma z klimatami morskimi i ozonowymi absolutnie nic wspólnego… niewątpliwie jest to bardzo lekki, tryskający orzeźwiającą świeżością zapach, ale z gatunku cytrusowych… czuć tu też Deklarację, lecz nie klasyczną, a bardziej wersję Essence – więc tak naprawdę L’Eau jest wariacją na temat wariacji… :) postrzegam L’Eau jako wynikową zmieszania Declaration Cologne (bardzo cytrusowego) z mocno ziołowym (acz mniej kardamonowym) i nieznacznie majerankowo sandałowym Declatarion Essence…

Zapach otwiera się miksem soczystych cytrusów z dominującym, acz oswojonym grejpfrutem i zdaje się innych cytrusów, objawionych na modłę Ellenową – czyli od wewnętrznej strony, acz tym razem nie przesuszonej skórki… w tle cały czas drzemie wyraźny kontur klasycznego Declaration, ale wyraźnie przechylonego, w stronę bardziej sążnistego i głębszego Essential… czuję soczyste, słodkie, lekko pikantne i nieznacznie powłóczące ziołową nutą, cytrusy… jest tu też pomarańcz lub mandarynka, bo to ich niezbyt wylewną słodycz dopełnioną wonią wewnętrznej części ich skórki, można odnaleźć w otwarciu tych perfum (zupełnie jak w Eau de Mandarine Ambree i nowym Eau Tres Fraiche od Hermesa)… zresztą L’Eau jest całkiem do nowego Terre podobne – jeśli wyjąć jego środkową, najbardziej Terre przypominającą część… ma też w sobie subtelną nutkę drzewną, więc w swej fazie dojrzałej, gdy już otrząśnie się z grejpfrutowo kardamonowej dominaty – jest też stylistycznie zbliżony do Hermesa d’Orange Verte w wersji Concentree…

Jeśli więc Cartier Declaration Cologne wydaje się Wam zbyt koloński i surowy, klasyczne Declaration zbyt poważne i agresywne (zwłaszcza latem), a Essence (zgodnie z nazwą) nazbyt przytłaczające – L’Eau jest ich kompromisem, wybornie łączącym wszystkie trzy odsłony… zapach jest bardzo zgrabny, bardzo na czasie i pomimo tłoku oraz ciasnoty panującej na półce z cytrusowymi świeżakami – wciąż jest nieodmiennie niebanalny… chyba najbardziej ucieszyło mnie zgrabne wplecenie w bukiet, tematu znanego z klasycznej Deklaracji – co ostatnio nie jest honorowaną regułą, wśród „kreatywnych” producentów… ostatnio spotkałem się z przypadkami buńczucznego tytułowania nowych wypustów, nazwą wielkiego klasyka – w odniesieniu do sequeli, które swą treścią ani o jotę do niego nie nawiązują… ekhm Fahrenheit?…

L’Eau zachowało charakter i duszę klasyka, którą emanuje nader delikatnie i której łaskawie nie sponiewierano – a jedynie wyeksponowano kluczowe niuanse, zachowując wyczuwalną zgodność wsteczną… a więc ortodoksyjni miłośnicy Declaration nie zejdą na zawał i jednocześnie miłośnicy cytrusowych świeżaków nie muszą się noszenia tych perfum wstydzić – w obawie o banał i koniunkturalizm, od którego L’Eau wyraźnie stroni… ten zapach z dumą może nosić swą nazwę, na którą w pełni zasługuje – a swym wyrafinowanym bukietem przyćmiewa większość dostępnej na rynku, cytrusowej gawiedzi… L’Eau pomimo swej delikatności, jest kształtne, obfite i bardzo nośne, z łatwością daje się zauważyć i zapewniam, że nie pomylicie tych perfum z płynem do płukania tkanin, ani szamponem z odżywką…

Obecne tu cytrusy i mam wrażenie ich kwiaty, dopełniono aromatyczną, żywą zielenią – w tym bijącą od świeżych aromatycznych ziół i przypraw, które objawiono nader wykwintnie i taktownie… pierwszy i dalszy plan dość długo okupuje oswojony grejpfrut, wzbogacony odrobiną różowego pieprzu, który w dojrzałej fazie uzupełnia szczypta drewna sandałowego… jest tu też nader spokojny kardamon, herbata i mam wrażenie kwiat pomarańczy – przydający całości nieco upojnej, delikatnej słodyczy… słodycz ta przenosi się aż do akordu bazowego, gdzie pięknie otula subtelny detal drzewny - łagodnie i bardzo długo ścielący się na skórze… jako wielki miłośnik Declaration, nie poczułem się ani trochę zawiedziony i oszukany… L’Eau pachnie dokładnie tak jak powinno, nie doszukałem się też żadnych znamion profanacji – nierzadko towarzyszącej odświeżaniu klasyków, w celu wypełnienia kolejnej niszy rynkowej…

reasumując: oto wyśmienity przykład, iż można zgrabnie połączyć tradycję z nowoczesnością… L’Eau naprawdę zasługuje na przydomek Declaration i w dodatku pięknie łączy w sobie cechy klasyka i czegoś lżejszego… zupełnie jak w przypadku Encre Noire Sport i ostatnio opisywanego Hermesa Terre Eau Tres Fraiche – jest to lżejsza wersja klasyka, spreparowana z myślą o umilaniu sobą nadchodzących upałów… mój ukochany Hermes Concentree d’Orange Verte może zatem odetchnąć z ulgą – bo oto znalazłem mu godny i nie mniej wyrafinowany zamiennik…

EDIT:

początkowo mi to umknęło, ale w 5-6 godzin od aplikacji, gdy drzewno pieprzy temat bazy raczy przebrzmieć – w jego miejsce pojawia się ciekawy dry down, przypominający do złudzenia herbaciano fiołkowego Gucci Pour Homme II… więc jest to kolejny powód by poznać to zaskakujące i bogate w detale pachnidło…

2014

Mathilde Laurent

Skład: różowy grejpfrut, różowy pieprz, cedr,