Il Profvmo – Black Dianthus, czyli powiew retro klasyki…

Marka zupełnie dla mnie nowa, ale już za pierwszym podejściem mile mnie zaskoczyła… jeśli wspominacie z rozrzewnieniem lata 80 i 90, wychowaliście się na jeansowych ubraniach, Roxette, Jacksonie, DJ Bobo, Dr. Albanie i pamiętacie dźwięk wciąganej przez wieżę Hi-Fi kasety – Black Dianthus znów przeniesie Was w tamte lata, a przynajmniej olfaktorycznie… jeśli lubicie oldskulową klasykę w rodzaju Adidasa Original (Classic), (którego notabene Black Dianthus najbardziej mi przypomina), wodę Kanion, albo coś trącącego klasyczną wodą golibrody – to te perfumy są właśnie dla Was…

Pachną klasycznie i pomimo swojej, (a ostatnio bardzo modnej) konwencji uniseksowej – są na tyle męskie, że czując je przykładowo na widzianej od strony „niderlandów” personie, w wydekoltowanej koszulce i obcisłych rurkach – nie trzeba zaglądać jej w dowód, celem ustalenia płci… mam wrażenie, że gdzieś tam w tle bukietu drzemią charakterystyczne dla kroju kompozycji retro – aldehydy, które zręcznie i niezbyt przesadnie wpleciono w bukiet… a przynajmniej takie odnoszę wrażenie… to w sumie nowa kompozycja, ale wąchając ją – trudno oprzeć się wrażeniu, że zgłębiamy coś leciwego i w obecnych czasach w zasadzie nieobecnego na perfumeryjnych półkach… no ale od czego mamy niszę…

Black Dianthus to połączenie cytrusów z kwiatami i ziołami – a całość podbito aldehydami i uzupełniono kameralną słodyczą (stawiam na bób tonka i goździk, który wybrzmiewa podobną słodkością), które skorelowano ze sobą w całkiem zgrabny miks, o wielu smaczkach… zapach jest świeży i wytrawny, posiada bardzo męski, nieco koloński sznyt i zarazem ciepłą i otulającą głębię – podbitą słodyczą kwiatów, przypraw (jest tu też muszkat) i wspomnianych aldehydów… dla młodszych odbiorców te perfumy będą trącić starym dziadem – ale zapewniam, że osoby nie reagujące konsternacją na widok „pleców” telewizora kineskopowego, poczują się z tym zapachem jak w domu… i nie chodzi mi o bezsprzecznie męski i bardzo dojrzały charakter tych perfum – lecz o ich klasyczni oldskulowe zacięcie, specyficzne dla męskich brzmień z przed raptem 20-30 lat…

Te perfumy to połączenie klimatów Beene Grey Flanel, Adidasa Active Bodies (w otwarciu) i Tabac Original, CK Obsession Men (w sercu) oraz Adidas Original, Zielone Polo Ralpha Laurena, Azzaro Pour Homme, Drakkar Noir, YSL Rive Gauche (faza dojrzała), a więc całkiem imponujące kompedium, zwieńczone pokaźną porcją mchu dębowego i co najmniej 2 milionów innych składników uzupełniających, które ze względu na swój marginalny udział – nie dają się wyodrębnić, za to solidnie wzbogacają warstwę tła kompozycji… najbardziej urzekła mnie głęboka, rozgrzewająca i odrobinę rozedrgana kolońskością, otulająca słodycz, emanująca z serca bukietu… no wypisz wymaluj klimaty nieprodukowanego już Adidasa Original – po którego poznaniu, długo i z rozrzewnieniem, pławiłem się w ramionach nostalgii…

Paradoksalnie to nie jest drapieżny killer, od którego płaczą niemowlęta, a kury przestają się nieść – zapach ma bardzo umiarkowaną projekcję i trwałość, a tym co go wyróżnia, jest dość nietypowy przebieg akordów… wpierw jest koloński, świeży, cytrusowo aldehydowy, by z każdą chwilą coraz bardziej wysłodzić się przyprawami i upojnym kwiatem goździka i subtelną tonką w akordzie serca – i w finiszu, znów popaść w znajome klimaty oldskulowo kolońskie, wyraźnie podbite wytrawnością mchu i wetivery… dość specyficznego rabarbaru, wiśni i lukrecji nie zwietrzyłem i biorąc poprawkę na bardzo klasyczny krój kompozycji – niespecjalnie mnie to dziwi…