Pozwólcie, że na wstępie opiszę mój entuzjazm, gdy wygrzebałem kolejną próbkę pachnidła z “różą” w nazwie… poczułem się jakbym miał wcisnąć w siebie ostatniego pieroga, którego pomimo iż czuję sytość – żal zostawić na talerzu, więc wciskam go w siebie na siłę… podobną sytuację mam obecnie z perfumami różanymi – cenię urok tego kwiatu, choć najbardziej lubię podziwiać go w naturze… zwłaszcza, że róża w kompozycji perfumeryjnej ma tendencję do dominowania i terroryzowania bukietu, zagłuszając i spychając na dalszy plan nuty obdarzone mniejszą nośnością…
Co innego gdy mowa o kompozycji monotematycznej, w której całą uwagę skupiono na przetaczającym się przez następujące po sobie akordy, motywie przewodnim róży – a właśnie z tego rodzaju kompozycją miałem sprawę… gdy w końcu wyłoniła się z odmętów soczystego, ale dość klasycznego otwarcia – pomyślałem iż trudno o bardziej esencjonalną i rozpasaną różę nad tą… jej przeciągniętemu w czasie objawieniu, jej niesamowitemu przepychowi i rozmachowi z jakim wybrzmiewa w fazie serca – towarzyszy również różane preludium, choć wyraźnie mniej okazałe… potęga z jaką momentami ukazano charyzmatyczną obecność róży z Taif, aż onieśmiela i oślepia blaskiem złoconych zdobień, którymi wykończono jej barokowy pałac… i pomimo iż majestat monarchini budzi słuszny respekt, jej oblicze wciąż przedstawia się zaskakująco ciepło i przyjaźnie…
Róża damasceńska choć piękna, jest chłodna, wyniosła i niedostępna – zaś ta, oczarowuje swym skąpanym w delikatnej słodyczy majestatem, zupełnie jakby uśmiechała się dobrodusznie do swoich poddanych… róża z Rose de Taif, każe na siebie czekać niemal kwadrans – nim wreszcie ukazuje się oczom spragnionym jej widoku poddanym… poprzedza ją orszak utkany z pylistych od pyłku serc różanych i skrzących drobin muszkatu, delikatnie skropionych sokiem ze świeżo wyciśniętych cytryn… za orszakiem, rozsypującym po pałacowej posadzce, rwane w palcach kwiaty parkowej róży – podąża nadworny szambelan w osobie geranium i liczne różane damy dworu… orszak w różowych, paradnych kubrakach kroczy nieśpiesznie i z dostojeństwem – aby wreszcie zgromadzić się wokół pięknie rzeźbionego w drewnie różanym tronu, oczekując przybycia królowej…
Już na etapie otwarcia Rose de Taif brzmi imponująco, zewsząd dobiega przejmująca, obfita woń cytrusowego geranium – jednak apogeum mocy tych perfum następuje dopiero z chwilą, gdy drzwi prywatnych apartamentów jej królewskiej wysokości otwierają się i w progu pojawia się tytułowa róża, we własnej osobie… wcześniejsze cytrusowo geraniowe szepty zamierają i różany dwór oddaje głęboki, płynny ukłon przed szlachetnym, pełnym wdzięku, wcześniej nieznanym mi obliczem róży z Taifu… to ona okazuje się prawdziwie niedoścignionym, najkunsztowniejszym i najokazalszym klejnotem w koronie swego różanego królestwa… a różane jest tu wszystko, od otwarcia, przez monumentalne, wzniosłe serce i dyskretny schyłek – opadający na ten różany ogród, niczym chłód wieczoru… królowa kwiatów mości się wygodnie na swym równie przepysznym co ona tronie, błogosławi, przyjmuje hołdy i przemawia swym upajającym, krystalicznie czystym głosem o nienagannej dykcji – by po ładnych kilku godzinach, pożegnać zgromadzonych i w 90%, udać się z pełnym ceremoniałem na spoczynek…
I żeby była jasność, mam na myśli nie tę część wieczoru, gdy nagrzane słońcem przedmioty oddają otoczeniu nagromadzone za dnia ciepło, a kwiaty pachną najbardziej upojnie – lecz znacznie później, gdy ich zapach niemal zanika i kulą się z zimna przed opadającym na nie płaszczem skraplającej się wilgoci… schyłek tych perfum jest wręcz nienaturalnie i nieproporcjonalnie cichy – zwłaszcza gdy zestawić go z przejmującym, niesamowicie okazałym, acz bezsprzecznie urodziwym sercem… ale wróćmy jeszcze na chwilę do nieskazitelnego, porywającego wdziękiem i głębią serca tych monumentalnych perfum… owszem różę zaserwowano tu z orientalnym zacięciem, jest bujna, upojna, nieco konfiturowa i wręcz barokowa w okazywaniu swych wdzięków – a jednocześnie jest niesamowicie rześka i zaskakująco lekka, jak na obfitość i pasję z którą wybrzmiewa… róża Perris Monte Carlo wybrzmiewa ciepłem i słońcem, pełnie i radośnie – zupełnie niepodobnie do powagi z jaką ukazano ją w Amouage Lyric… pomimo iż ich głośność oscyluje na podobnym poziomie i obie z łatwością wypełniają swym głosem pomieszczenie – jednak audiencja u królowej Taifu sprawiła mi większą przyjemność…
reasumując: piękna, świeża, radosna, okazała, wręcz monumentalna róża o nieprzeciętnej urody obliczu… czysta, charyzmatyczna, ciepła i głęboka – jednym słowem prawdziwa gratka dla miłośników róży w wydaniu totalnym i absolutnym… projekcja potężna, trwałość akceptowalna, ale rekompensuje to fakt, iż o tak zgrabnie skrojoną i urzekają różę trudno nawet w zasobach niszy…
przypomina mi: pod względem pasji, głębi i rozmachu, równać się może z różami orientalnymi, pokroju Amouage Lyric - lecz tę poprowadzono zupełnie odmiennie, jest też o niebo przystępniejsza w odbiorze…
2013
Głowa: cytryna, gałka muszkatołowa, geranium,
Serce: esencja róży Taif,
Baza: absolut róży damasceńskiej, różane piżmo,
Tagged: absolut róży damasceńskiej, blog o perfumach, cytryna, esencja róży Taif, gałka muszkatołowa, geranium, nisza, o perfumach, opis perfum, perfumowy blog, perfumy, perfumy męskie, perfumy różane z barokowym zacięciem, Perris Monte Carlo, przepiękne perfumy różane, różane piżmo, recenzja perfum, recenzje perfum..., Rose de Taif, z pasją i majestatycznie pachnąca róża
